Karabin SWD, powszechnie znany jako snajperka Dragunowa, jest godnym następcą wyborowej wersji legendarnego karabinu Mosin wz. 1891/30. Jego narodziny przypadają na koniec lat 50., a dokładnie na przełom dekady lat 50. i 60. XX wieku, kiedy to radzieccy inżynierowie postanowili stworzyć nowoczesny karabin wyborowy, zdolny sprostać wymaganiom współczesnego pola walki.
Decyzja o przyjęciu tej broni do uzbrojenia Armii Radzieckiej zapadła 3 lipca 1961 roku, co stanowiło początek nowego rozdziału w historii radzieckiego strzelectwa wyborowego. Jednak sam karabin to nie wszystko – kluczem do jego precyzji jest amunicja. Dla SWD zaprojektowano specjalny nabój 7,62/54 R, oznaczony jako 7 N 1. Jego pocisk wyróżnia się unikalnym rdzeniem, który łączy ołów z stalowym penetratorem. Dzięki temu pocisk uzyskuje lepszą stabilność w powietrzu i większą precyzję na dużych odległościach. Oczywiście, SWD jest kompatybilny również ze standardową amunicją 7,62 x 54 mm R (MOSIN), ale korzystanie z niej może wpłynąć na ograniczenie celności.
W kolejnych latach po wprowadzeniu, SWD stał się nieodzownym elementem uzbrojenia strzelców wyborowych nie tylko w Armii Radzieckiej, ale i w większości państw Układu Warszawskiego. W Polsce pierwsze egzemplarze tego karabinu pojawiły się w 1965 roku. Zakupienie 1300 sztuk pozwoliło na wyposażenie w nie każdej drużyny piechoty zmechanizowanej. W kolejnych dekadach, karabin produkowano praktycznie bez zmian w jego konstrukcji.
Jednak z biegiem czasu wprowadzono pewne modyfikacje – drewniane elementy zastąpiono plastikowymi, zrezygnowano z możliwości mocowania bagnetu, dodano zaczep umożliwiający mocowanie dwójnogu i opracowano nową, jeszcze bardziej precyzyjną amunicję wyborową o oznaczeniu 7 N 14.
Karabin SWD Dragunowa stał się jednym z symboli radzieckiego strzelectwa wyborowego i do dziś jest ceniony za swoją precyzję, niezawodność i charakterystyczny wygląd.
