Podczas II wojny światowej nie tylko dorośli zostali wciągnięci w wir walki. Równie dotkliwe konsekwencje tego globalnego konfliktu dotknęły dzieci, niektóre z nich w wieku zaledwie 10-12 lat. Dla wielu, pojęcie dzieci-żołnierzy może wydawać się niepojęte, ale dla tych, którzy przez to przeszli, była to brutalna rzeczywistość.
Dzieci w wielu krajach, zarówno z przymusu, jak i z własnej woli, włączyły się w działania wojenne. W niektórych rejonach były one zmuszane do wstąpienia w szeregi armii przez okupantów lub partyzantów, podczas gdy w innych przypadkach decydowały się na to, kierując się poczuciem patriotyzmu czy chęcią zemsty za krzywdy wyrządzone ich rodzinom.
Niektóre z tych dzieci służyły jako informatorzy, zwiadowcy czy łącznicy. Inne wzięły do rąk broń i brały bezpośredni udział w walkach, a jeszcze inne pełniły funkcje pomocnicze w szeregach wojskowych, takie jak pielęgniarze czy kucharze.
Los dzieci-żołnierzy był różny – niektóre przeżyły wojnę i wróciły do swoich rodzin, inne doznały trwałych traum lub straciły życie. Po zakończeniu wojny wielu z nich zmagało się z traumą psychiczną, mając na stałe zapisane wspomnienia z frontu w swojej psychice.
Wspomnienia i relacje tych dzieci są ważnym świadectwem czasów II wojny światowej. Ukazują one nie tylko skomplikowane aspekty wojny, ale także niewyobrażalną odporność ducha ludzkiego. O tych młodych bohaterach nie można zapomnieć, a ich historie powinny być przestrzegane jako ostrzeżenie przed kosztami wojny.